top of page

NEWS & BLOG

Άρθρο του Γιώργου Μητσοτάκη στο  "Site του LAB τον Μάρτιο του 2015" 
 
 
"Η εμπειρία του να παίξεις τα αγαπημένα σου κομμάτια!"
03.2015

 

Διδάσκω περισσότερα από 15 χρόνια και η πιο συχνή ερώτηση από τους μαθητές μου είναι το πότε θα μπορέσουν να παίξουν κάποια κομμάτια που αγαπούν πολύ.

Αυτή είναι η αιτία που θα σε οδηγήσει στο κατώφλι ενός ωδείου ή μιας μουσικής σχολής.

Είναι αυτό που θα σε κάνει να μελετήσεις, να προσπαθήσεις ώστε μέρα με την μέρα να γίνεσαι όλο και καλύτερος.

Είναι και η πιο δύσκολη ερώτηση θα έλεγα διότι είναι καθαρά υποκειμενικό το ζήτημα.

Που θες να φτάσεις και πως. Πως αντιλαμβάνεται ο καθένας το σωστό. Και πιο είναι το σωστό τελικά.

Ποιος μπορεί να πει σε κάποιους δεκατετράχρονους και δεκαπεντάχρονους ότι παίζουν λάθος το killing in the name όταν τους κοιτάς στα μάτια και λάμπουν από ευχαρίστηση?

 

Δεν θυμάμαι πως είναι, για να είμαι ειλικρινής, γιατί το να παίξεις ένα από τα αγαπημένα σου τραγούδια-κομμάτια, έχει πολλά στάδια. Και το κάθε στάδιο ακυρώνει το προηγούμενο και ούτω καθεξής.

Και κάθε φορά νιώθεις υπέροχα.

Μετά έρχεται το επόμενο και το επόμενο και μετά αλλάζεις γιατί προχωράς και οι απαιτήσεις γίνονται όλο και περισσότερες και πάλι είσαι χαρούμενος και περήφανος που τα κατάφερες και προσπαθείς και προσπαθείς και φαντάζει τεράστιο και ατελείωτο.

Είναι όμως η μουσική που σε κρατάει.

Και μετά οριμάζεις και σου φαίνονται όλα πιο απλά.

Δεν θυμάμαι πως είναι να παίζεις σε τάπερ και κατσαρόλες αντί για τύμπανα και τριγωνάκια για τα κάλαντα αντί για πιατίνια.

 

Θυμάμαι όμως χαρακτηριστικά, κάποιους μαθητές μου οι οποίοι ξεκίνησαν σε μεγάλη ηλικία. Άνθρωποι οι οποίοι ήταν ήδη επιτυχημένοι στην δουλειά τους με οικογένεια και καριέρα να τρέχει, που λέμε.

Οι οποίοι είχαν το σαράκι της μουσικής και ειδικά των τυμπάνων να τους τρώει αρκετά χρόνια και στο τέλος έκαναν το πολυπόθητο γι αυτούς βήμα.

Δεν τους ένοιαζε να γίνουν επαγγελματίες, δεν τους ένοιαζε να φτάσουν ψηλά, απλά ήθελαν να παίξουν με άλλους φίλους κάπου, κάποια στιγμή τα τραγούδια που αγάπησαν, που μέγάλωσαν με αυτά που πάντα θαύμαζαν άλλους, όταν τα έπαιζαν και ζήλευαν την θέση τους.

 

Ο κύριος Κ , στέλεχος πολυεθνικής, ερχόταν στο μάθημα με το κουστούμι. Είχε πάντα την τελευταία ώρα και μόλις έμπαινε στην αίθουσα έβγαζε την γραβάτα, άνοιγε και κανά δυο κουμπιά από το πουκάμισο και μεταμορφωνόταν σε Τσάρλι Γουάτς και ζητούσε μόνο αυτό. Να παίζει Rolling Stones. Μετά γινόταν Ρίνγκο για να παίζει Beatles και μετά άλλαζε χρώμα και ήθελε να παίζει Blues και Rock & Roll. 

Θυμάμαι αγόρασε τύμπανα και ήταν τόσο περήφανος, τόσο όταν αγόρασε το πανάκριβο αυτοκίνητό του. Μελετούσε καθημερινά και στο γραφείο του είχε πάντα ένα ζευγάρι μπακέτες, ένα pad, τον μετρονόμο του και  έδινε εντολή στην γραμματέα του να μη τον ενοχλεί κανείς όταν ήθελε να μελετήσει, έστω και για 15 λεπτά.

Επίσης είχε δώσει την εντολή να τον δίνουν πάντα στο τηλέφωνο στην περίπτωση που τον έπαιρνα για κάποιο λόγο.

Είχα μαθητή τον γιο του και ήταν πολύ ευτυχισμένος που δεν του στέρησε αυτό που στερήθηκε ο ίδιος όταν ήταν μικρός. Και όταν έιδε την εξέλιξη αποφάσισε κι αυτός να κάνει επιτέλους πράξη το αποθημένο του. Να μάθει τύμπανα.

Και έμαθε μέχρι εκεί που ήθελε, για μπορεί να φτιάξει ένα συγκρότημα με τους μεσήλικες φίλους του και να φτιάξουν ένα μικρό στούντιο στο υπόγειο πάρκινγ του σπιτιού του και να κάθονται με τις ώρες να βγάζουν τα αγαπημένα τους Rock κομμάτια που τους έκαναν πάλι έφηβους.

Είχα πάει και τους είχα δει σε μια πρόβα και ήταν πολύ συγκινητικό. 

Ντρεπόντουσαν κιόλας επειδή ήμουν εκεί. Αυτοί οι οποίοι ήταν αφεντικά στην δουλειά τους, πιθανά σκληροί και αυστηροί, αυτοί που είχαν πια μια καριέρα χρόνων στη πλάτη τους, να τους βλέπεις να γίνονται ξανά νέοι και να ζητούν κατανόηση και συμβουλές για να γίνουν ακόμα καλύτεροι.

Για τον Κ το να παίξει ένα κομμάτι από το αγαπημένο του συγκρότημα, ήταν σαν τον θετικό ισολογισμό της εταιρίας που διήυθυνε στο τέλος του έτους.

 

Αυτό κάνει η μουσική.

Γι αυτό υπάρχει η μουσική.

Συνέντευξη του Γιώργου Μητσοτάκη στο "My Shack"
10.2010

Ερ: Γεννήθηκες που και πότε?

                Απαντ:  Γεννήθηκα στον Πειραιά το 1971 και έζησα εκεί μέχρι τα τέσσερα μου. Μετά  για αρκετά χρόνια στην Αθήνα, στην Καλλιθέα, στην Κρήτη και κατέληξα ξανά στην Αθήνα από το 1993 και μετά.

 

Ερ: Στην οικογένεια είχαν σχέση με τη μουσική ή είσαι εσύ ο μουσικός της φαμίλιας?

                Απαντ:  Επαγγελματικά δεν ασχολήθηκε ποτέ κανείς με τη μουσική. Θυμάμαι όμως τον παππού μου που είχε εξαιρετική φωνή, να τραγουδά τραγούδια της Κρήτης. Μου έλεγε και ιστορίες για τον Νίκο Ξυλούρη, που στα πρώτα βήματα του, τραγουδάγανε μαζί σε παρέες και γλέντια. Επίσης και η μητέρα μου έχει πολύ καλή φωνή. Οι μόνοι όμως που ασχοληθήκαμε με τη μουσική σοβαρά είμαι εγώ και ο αδελφός μου ο Δημήτρης Μητσοτάκης, ο οποίος ήταν και ιδρυτικό μέλος και συνθέτης μιας από τις πιο σημαντικές ροκ μπάντες της Ελλάδας, τους Ενδελέχεια.

 

Ερ: Πως ξεκίνησες τη μουσική? Σε σχολή η παίζοντας?

                Απαντ: Όταν πήγαινα στην τρίτη δημοτικού θυμάμαι με τον αδελφό μου να παίζουμε σε κάτι τάπερ της μάνας. Τα βάζαμε πάνω στα κρεβάτια μας και γινόταν χαμός. Για πιατίνια χρησιμοποιούσαμε τριγωνάκια για τα κάλαντα. Ακόμα θυμάμαι τις φωνές της, γιατί συνήθως παίζαμε μετά το σχολείο, μεσημέρι και προσπαθούσε να κοιμηθεί. Το 1980 αγόρασαν πια, στον Δημήτρη, μια drums για δέκα χιλιάδες δραχμές και από κει κάπου ξεκινά η ιστορία. Τότε μέναμε στην Καλλιθέα. Γιορτές στα σχολεία, διάφορες μπάντες με ονόματα απίστευτα κλπ. Τα τύμπανα αυτά υπάρχουν ακόμα και είναι συλλεκτικά πια. Είναι ένα μοντέλο του 1958 μάρκας Gretsch. Το 1982 μετακομίζουμε οικογενειακώς για την Κρήτη. Εκεί συνέχισα πάλι με τις εφηβικές μπάντες και τις γιορτές. Μέχρι το 1985 που τελικά είχα αποφασίσει τι θα κάνω στη ζωή μου οπότε ξεκίνησα να βγάζω χρήματα πια από τα τύμπανα. Κάπου εκεί ξεκινά και η αναζήτηση μου για μαθήματα πάνω στο όργανο.

 

Ερ: Μπάντες και σχήματα που έπαιξες/παίζεις  και θέλεις να αναφέρεις?

                Απαντ: Ως session μουσικός έχω παίξει  και παίζω κατά καιρούς με τα περισσότερα μεγάλα ονόματα της ελληνικής μουσικής σκηνής. Ίσως αυτό είναι και το όνειρο κάθε μουσικού που θέλει να ζήσει αυτή τη ζωή, με εμφανίσεις, συναυλίες, περιοδείες, δισκογραφία, τηλεόραση κλπ. Πάντως δεν είναι καθόλου εύκολο και ονειρικό όπως θα το νόμιζε ο καθένας. Είναι πολύ δύσκολη και απαιτητική δουλειά. Επίσης και η απομυθοποίηση είναι μέσα στο πρόγραμμα.

                Σίγουρα όμως έχω παίξει με ανθρώπους που είναι πραγματικά σημαντικοί όπως για παράδειγμα ο Στράτος Διονυσίου και ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, που έπαιξα δυο φορές γι αυτόν με διαφορά δέκα χρόνων μεταξύ των εμφανίσεων. Την πρώτη φορά ήμουν μικρός περίπου 20, την δεύτερη φορά τα κατάλαβα όλα. Ακόμα έχω να θυμάμαι από τη μουσική του σοφία. Πολύ σημαντικό επίσης για μένα ήταν το συγκρότημα που είχαμε περίπου το 1995 με τον Γιάννη Κωνσταντινίδη με όνομα ΠΛΑΣΜΑ και παίζαμε ελληνικό mainstream rock. Η πρώτη φορά που έπαιζα για κομμάτια δικά μας. Κάναμε αρκετές συναυλίες με μεγαλύτερη αυτή στο Παναθηναϊκό Στάδιο όπου και παίξαμε support στους CURE και τους Jesus and Marry Chain.

 

Ερ: Μουσικές σπουδές?

                Απαντ: Ξεκίνησα με μαθήματα στο μουσικό εργαστήρι του Δήμου Ηρακλείου έπειτα μαθήματα στο μουσικό εργαστήρι του Νίκου Τουλιάτου.

Από κει και πέρα πολλά

σεμινάρια κρουστών και  Drums Worksops  σε Ελλάδα και Εξωτερικό από παγκοσμίου φήμης μουσικούς όπως V.Colauta, M. Portnoe, S.Gadd, D. Weckl, D. Chambers, S. Smith, J. Mayer, R.Magnifique Cristobal Larrinaga, Jacubu Griffin κ.α.

 

 Ερ: Γιατί διάλεξες τα τύμπανα για μουσικό όργανο?

                Απαντ: Ίσως από παιδική τρέλα που δεν σταμάτησε. Νομίζω ότι το να διαλέξεις ένα μουσικό όργανο είναι πολύ απλό πράγμα. Άπλα σε διαλέγει αυτό. Έκτος και αν η μαμά σου θέλει να μάθεις πιάνο και μερικές φορές επειδή το πιάνο δεν χωρά στο σαλόνι πρέπει να μάθεις κιθάρα. Οπότε κάποια στιγμή το ένα έχει πάνω κεριά και κεντήματα και το άλλο σαπίζει μέσα σε θήκη στην αποθήκη.

  

Ερ: Η μουσική που παίζεις είναι αυτή που έπαιζες ή άλλαξε η κατεύθυνση με τα χρόνια?

                Απαντ: Η μουσική μεγαλώνει μέσα σου όπως και τα σωθικά σου. Όλα ωριμάζουν, σταματάν και οι αναστολές που είχες μικρός. Όλα ξεκινάν απλά και συμβιβαστικά μετά γίνονται υπερβολικά και στο τέλος κρατάς την ουσία. Το θέμα είναι να μην αρνείσαι τις επιλογές σου. Δυστυχώς αυτό συμβαίνει πολλές φορές στους νέους. Είναι θύματα της μουσικής τους παρέας αλλά και της μόδας. Για να σου αρέσει κάτι υπάρχει σίγουρα κάποιος λόγος. Θα πρέπει να βγαίνει αβίαστα. Έχω περάσει μουσικά από παραδοσιακά, σε ρεμπέτικα, μέχρι Pop, Jazz, Punk και Heavy Metal. Όσο μεγαλώνω αφήνω σε δεύτερη μοίρα το τεχνικό κομμάτι της μουσικής που είναι αναγκαίο για να μπορείς να εκφραστείς και κοιτώ περισσότερο το συναισθηματικό μέρος της. Τώρα έχω μια μπάντα και παίζουμε Funk-Jazz-Fusion, στην οποία παικτικά  70% συμβιβάζομαι και 30% επαναστατώ. Επίσης παίζω με τους Ευδαίμονες που είναι η μπάντα του Δημήτρη Μητσοτάκη μετά τους Ενδελέχεια. Τα κομμάτια είναι όλα σχεδόν unplugged που ο συμβιβασμός φτάνει το 95%. Και στα δυο περνώ υπέροχα.

 

Ερ: Σε ώρες που γουστάρεις, τι μουσική ακούς από το Walkman για να 'φτιαχτείς'?

            Απαντ: Μουσική από Walkman η από Mp3, iPod και τέτοια δεν ακούω. Επίσης δεν βάζω ποτέ μουσική να παίζει έτσι για να παίζει και να υπάρχει κάτι για ν` ακούγεται. Ακούω μόνο δυνατά μουσική για να προσέχω τα πάντα που γίνονται μέσα, όσο μπορώ βέβαια. Στη δισκοθήκη μου έχω τα πάντα. Συνήθως ακούω μουσικές fusion που μπλέκουν πολλά είδη μαζί και το αποτέλεσα έχει πολύ ενδιαφέρον. Τα παραδοσιακά τραγούδια και μουσικές έχουν ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου και γενικώς οι παλιές μουσικές που αντέχουν και θα αντέχουν για πάντα.

 

Ερ: Φαντάζομαι έχεις διάφορα όργανα, ποιό είναι αυτό με το οποίο έχεις ιδιαίτερη σχέση και γιατί?

             Απαντ: Πραγματικά έχω αρκετά, αλλά δυο είναι αυτά που για μένα σημαίνουν πολλά. Το πρώτο είναι ένα ταμπούρο της TAMA και είναι συλλεκτικό κομμάτι. Έχω το νούμερο 145 από τα 300 που υπάρχουν σε όλο τον κόσμο.

Το άλλο είναι ένας χειροποίητος τζουράς κατασκευασμένος από έναν καταπληκτικό οργανοποιό, τον Βασίλη Κουικόγλου. Εκτός από εξαιρετικό ήχο έχει μπει και σε φωτογραφία στο βιβλίο του Ηλία Πετρόπουλου ΚΑΠΑΝΤΑΗΔΕΣ ΚΑΙ ΜΑΧΑΙΡΟΒΓΑΛΤΕΣ.

 

Ερ: Προτιμάς να παίζεις σε μικρά clubs ή σε μεγάλες σκηνές και γιατί?

          Απαντ: Και τα δυο έχουν τη γοητεία τους. Δεν ξέρω πραγματικά πιο να διαλέξω. Στις συναυλίες και γενικά στις μεγάλες σκηνές είναι τόσος πολύς ο κόσμος που σε παίρνει μαζί του. Ο ήχος είναι διαφορετικός. Τα φώτα, τα μηχανήματα, οι μουσικοί, όλα μοιάζουν με ένα εργοστάσιο παραγωγής μουσικής που κάτι αν δεν δουλέψει χαλάσει όλο. Στις μικρές σκηνές έχεις άμεση επαφή. Ο άλλος είναι κυριολεκτικά δίπλα σου. Σε κοιτάζει, σε εξετάζει, του φαίνεσαι περίεργος, σε ζηλεύει. Μπορεί ακόμα και να σου μιλήσει. Γίνεται κι αυτός μέρος της παράστασης. Επίσης πολλές φορές γίνεται και απαιτητικός και πιεστικός. Στο τέλος νομίζει ότι σε ξέρει κιόλας, ότι είστε φίλοι από τα παλιά. Όλα αυτά όμως μουσικά για να μην παρεξηγηθώ. Το μόνο πρόβλημα στις μικρές σκηνές είναι τα λεφτά. Είναι πολύ ακριβά πια και ο κόσμος δεν μπορεί να δίνει τόσα. Και είναι ακριβά γιατί εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να βγάλει τα έξοδα της παράστασης. Δυστυχώς.

 

Ερ: Μεγάλες μπάντες (πολλοί μουσικοί) ή μικρές?

             Απαντ: .Λίγοι και καλοί. Τι πιο ωραίο.

 

Ερ:  Τι είναι πιο σημαντικό, να έχεις ένα καλό κιθαρίστα/πνευστό/πιανίστα ή ένα καλό μπασίστα δίπλα σου?

            Απαντ: Σημαντικό είναι να έχεις καλούς μουσικούς γύρω σου και πέρα από τη μουσική να είναι και καλοί άνθρωποι με παιδεία. Δυστυχώς έχω συνεργαστεί αρκετές φορές με μουσικούς που δεν υπήρχε καθόλου χημεία μεταξύ μας. Ξέρεις, η μουσική είναι ξεβράκωμα. Τα βγάζει όλα στη φόρα. Πολύ περισσότερο όταν υπάρχει μπάντα. Δεν είναι κομμένη κεφαλή από τη ίδια σου τη ζωή και την γενικότερη συμπεριφορά σου. Είναι ομαδική δουλειά και δεν χωράν οι ατομιστές και οι εγωκεντρικοί. Θέλει σεβασμό πάνω απ` όλα. Να μάθεις ν` ακούς τους ήχους και να μην τους βιάζεις. Ούτως η άλλως οι πολυλογάδες υπήρξαν πάντα κουραστικοί. Υπάρχει χώρος για να πεις την άποψη σου, αρκεί να περιμένεις και να μη μιλάς πάνω στους άλλους γιατί τελικά δεν ακούγεται κανείς. Τώρα εντελώς τεχνοκρατικά θα σου πω ότι ως Drummer προτιμώ έναν κάλο μπασίστα δίπλα μου. Γερή βάση, γερά θεμέλια φτιάχνουμε και πάνω μας πατάνε όλα τα στολίδια.

 

Ερ: Mερικούς έλληνες μουσικούς που για διάφορους λόγους αγαπάς ιδιαίτερα?

                Απαντ:  Επειδή είναι πολλοί και σίγουρα θα ξεχάσω κάποιους δεν θα ήθελα να πω. Πάντως η Ελλάδα έχει εξαίρετους μουσικούς και πολύ εμπνευσμένους, που θεωρώ ότι είναι το πιο σημαντικό για να κάνει καριέρα στο χώρο αυτό. Αυτούς που δε μπορώ με τίποτα είναι οι καμένοι σκυλομουσικοί που ζουν για το μεροκάματο. Υπομένουν τα πάντα και η τέχνη τους έρχεται σε δεύτερη και τρίτη μοίρα. Πια τέχνη δηλαδή… του Τσαλίκη και του κάθε Τσαλίκη.

 

Ερ: Τι γουστάρεις πιο πολύ, το παίξιμο, τη σύνθεση η το στούντιο?

                Απαντ: Και τα τρία είναι σημαντικά συστατικά για τη δουλειά μας. Ξεκινώ από το παίξιμο που πολλές φορές θα σε οδηγήσει σε σύνθεση και μετά το στούντιο που είναι το μέσο για να πεις ότι έχεις να πεις στον κόσμο μέσα από τα ραδιόφωνα κλπ. Απλά το στούντιο είναι πιο σκληρό απ` όλα γιατί εκεί θα κάνεις και την αυτοκριτική σου.

 

Ερ: Θα έπαιζες με 'αγνώστους' μουσικούς, έτσι στο τυχαίο, σε ένα κλαμπ?

                Απαντ: Το λεγόμενο JAM. Μα φυσικά γιατί όχι? Είναι πολύ ωραίο νομίζω και διαφορετικό να γνωρίζεις κάποιους ανθρώπους πρώτα απ` όλα μουσικά.

 

Ερ: Με εμένα θα έπαιζες ή να τα παρατήσω και να γίνω ξυλουργός?

                Απαντ: Θα γίνεις τόσο καλός ξυλουργός όσο καλός μουσικός είσαι. Είσαι πολύ ρομαντικός απ` ότι καταλαβαίνω μόνο και μόνο από την ερώτηση σου. Και βέβαια θα έπαιζα για να δούμε και οι δυο τα πράγματα με άλλη ματιά. Σ αυτές τις περιπτώσεις οι γνώσεις δεν έχουν καμία σημασία. Είναι διάλογος με τους ήχους όπως μιλάς με κάποιον με τη γλώσσα του σώματος. Αν θες να συνεννοηθείς θα βρεις τον τρόπο. Αν είσαι μαλάκας και εγωιστής θα μείνεις μόνος στο κέντρο της πόλης και θα ψάχνεις για την έξοδο της.

 

Ερ: Αφορίζεις μουσικές η κάτι που δεν αντέχεις ή όλα είναι μουσική?

                Απαντ:. Αφορίζω λέει? Αφορίζω την σκληρή πέτσα των ανθρώπων που δεν θέλουν να κουραστούν για ν` αγαπήσουν, να νιώσουν, να σκεφτούν, να γευτούν να δουν λίγο πιο βαθειά τα πράγματα. Που ακούν μουσική όπως πάνε στα Fast-Food για να βάλουν απλά κάτι στο στομάχι τους. Αφορίζω τα άθλια τραγούδια αγάπης που μιλούν για το ωραιότερο πράγμα στην γη και το παρουσιάζουν σα να είναι σκατά. Αφορίζω την ομορφιά τους που είναι τόσο ψεύτικη. Αφορίζω την μουσική τους και τα κανάλια που τους παίζουν για να κάνουν λεφτά με την καψούρα του αποτυχημένου ανέραστου αλογομούρη σκυλά. Αφορίζω τις εταιρίες τους που είναι οι αποκλειστικοί υπεύθυνοι για την πειρατεία στην μουσική και δυστυχώς με παίρνει και μένα η μπάλα. Αφορίζω τους υποδεκανείς της μουσικής που αυτοαποκαλούνται παραγωγοί μόνο και μόνο για να γαμήσουν, γιατί ούτε οι πουτάνες δεν τους θέλουν. Ευτυχώς όλα αυτά έχουν ημερομηνία λήξης.

 

 

 

Οκτώβριος 2010 

Άρθρο του Γιώργου Μητσοτάκη για το YouGroove    
 
2012
 
 
 

"Όλοι οι drummers  παίζουν jazz και όλοι οι μουσικοί παίζουν drums."

 

Νομίζω ότι αυτή η "βλακεία" δεν θα σταματήσει ποτέ.

Αυτή η αιώνια κόντρα των "μουσικών" της χορδής, του πλήκτρου και του πνεύμονα με τον "μουσικό" της μπαγκέτας και του κόπανου.

Είναι μια "κόντρα" που κρατά πάρα πολλά χρόνια. Παίζω περίπου τριάντα χρόνια τύμπανα και από τότε υπήρχε αυτό το παιχνίδι-πόλεμος, μεταξύ τους.

Ανέκδοτα, πειράγματα και κάθε είδους γελοίες φάσεις συνοδεύουν τις πρόβες και τα live, αλλά και μαλώματα, κόντρες, βρισίματα, "μπάντες" που δεν μιλιούνται, μόνο και μόνο για το αν θα έχει ΗΗ ή Ride.

Σίγουρα πίσω από κάθε τέτοια κατάσταση υπάρχει και μια αλήθεια.

Η μετριότητα.

Ακούγεται λίγο σκληρός ο όρος "μετριότητα" αλλά κατά την γνώμη μου είναι ο μόνος λόγος αυτής της ιστορικής κόντρας.

Τα κρουστά και η φωνή είναι τα πιο παλιά μουσικά όργανα που υπάρχουν.

Η φωνή ως μελωδία και τα κρουστά με χτυπήματα πάνω σε πέτρες, ξύλα ή παλαμάκια κρατούσαν τον ρυθμό. Όλα τα υπόλοιπα ήρθαν μετά.

Υπάρχει λοιπόν μεταξύ άλλων ενστίκτων και το ένστικτο του ρυθμού αλλά και του τραγουδιού.

Για το τραγούδι δεν μιλάμε αλλά για το ρυθμικό ένστικτο μπορούμε μιας και είμαστε όλοι drummer.

Και όταν λέμε όλοι, εννοούμε ¨ΟΛΟΙ. Υπάρχει άλλωστε και διαφήμιση.

Κιθαρίστες, μπασσίστες, πιανίστες, κρουστοί, μπουζουξήδες, μπαγλαματζήδες, τραγουδιστές, κλαριντζήδες, ηχολήπτες, φωτιστές, παραγωγοί, ψιλικατζήδες, φορτηγατζήδες, όσοι παίζουν φυσαρμόνικα, μπαλαλάικα, τρομπόνι, τρομπέτα, σαξόφωνο, ασκομαντούρα, λύρα ή λαούτο, σαντούρι ή κανονάκι, ακόμα και τίποτα....¨ΟΛΟΙ ΠΑΙΖΟΥΝ ΚΑΙ ΤΥΜΠΑΝΑ.

Έχουν άποψη για το groove, άποψη για τα fill`s, άποψη για τις δυναμικές, άποψη για κούρδισμα και γενικώς είναι του στυλ, κάτσε να σου πω! Άκου να δεις! Αυτό που σου λέω είναι!!!

 

Είναι πολύ συχνό φαινόμενο σε πρόβα να σταματάει ο κιθαρίστας και να κάνει παρατήρηση στον drummer για το ΗΗ.

Φυσικά δεν ξέρει τι του φταίει αλλά κάτι πρέπει να πει. Πως θα φανεί το πόσο μουσικός είναι, σε σχέση με τον τυμπανιστή?

Αυτό κύριοι ονομάζεται "Η αλαζονεία του μέτριου"

 

 

Ένας πραγματικά μελετημένος μουσικός δεν το κάνει αυτό. Έχει γενική εικόνα για το κομμάτι και όχι ειδική. Δίνει κατεύθυνση σε όλη την μπάντα και όχι μεμονωμένα. Φυσικά εφ` όσον παίζει με μουσικούς που γνωρίζει και έχει αποδεχτεί εκ των προτέρων. Θα είναι πραγματικά αξιοπερίεργο σε μία μπάντα όλοι να παίζουν το "aint no sunshine" και ο drummer να παίζει τα "Παπάκια".

Ένας πραγματικά μελετημένος και καλός ηχολήπτης δεν θα πει ποτέ στον drummer να κουρδίσει λίγο το βαθύ, γιατί βουίζει.

Δυστυχώς δεν έχουν ιδέα για το πως δημιουργείται το groove, το πόσο πραγματικά δύσκολο είναι, τι είναι τα "ghost notes" και πόσες ώρες σε έχει πρήξει ο δάσκαλος γι` αυτά. Δεν ξέρουν τι είναι τα "γαμιοrudiments" και γιατί υπάρχουν, δεν ξέρουν τι πάει να πει ανεξαρτησία και αρμονία, δυναμικές και χαλαρότητα.Δεν ξέρουν τι είναι σταθερότητα και ευθύνη για τον μπροστά, να είσαι η πρώτη ύλη, η βάση για όλους τους άλλους.

Φυσικά μιλώντας για μετριότητα δεν βγάζω εκτός και τους ίδιους τους drummers.

Εκεί κι αν υπάρχει.... Σαλταρισμένα μυαλά που παίζουν ένα "straight eight" για πάνω από ένα χρόνο και νομίζουν ότι μπορούν να παίξουν τα πάντα.  Που το grip τους τελειώνει στο πιάσιμο του λάστιχου για τα λουλούδια της αυλής,  που οι δυναμικές έχουν on-off, που οι πατάτες όταν πέφτουν από τον τρίτο όροφο κάνουν πιο ωραία fill`s και όλα τα άλλα καλούδια που σε φτάνουν στα πρόθυρα του φόνου.

Τα πάντα λύνονται με τη μελέτη και τον σεβασμό. Να είστε πάντα μελετημένοι για την προσωπική σας εξέλιξη και πάντα μα πάντα μελετημένοι στις πρόβες σας για να μην είστε η αιτία του «κακού».

Στους μαθητές μου λέω πάντα να είναι ανεκτικοί σε τέτοιες περιπτώσεις αλλά μέχρις ορίου. Φυσικά προέχει η μουσική, αλλά μουσική με σπασμένα νεύρα δεν γίνεται. Να μην φτάνουν ποτέ στα παικτικά τους όρια και  ποτέ να μην δείχνουν τα όρια τους. Επίσης ποτέ μα ποτέ να μην δοκιμάζουν κάτι νέο για το οποίο δεν είναι σίγουροι πάνω στο live, με την βοήθεια της Παναγίας δεν τα κατάφερε ποτέ κανείς. Να μην χαρακτηριστούν ποτέ μέτριοι, αλλά ανερχόμενοι. Να είναι ταπεινοί αλλά και περήφανοι. Να κάνουν αυτό που ξέρουν καλά και να έχουν τεκμηριωμένη άποψη. Να ακούν μουσική και είναι καλλιεργημένοι . Να μάθουν και άλλα όργανα πέρα από τα τύμπανα για να νιώσουν και να γνωρίσουν τον κόσμο των νοτών και της μελωδίας από μέσα.

Διαφορετικά “όλοι” θα έχουν πράγματα να σας δείξουν.

 

 

Γιώργος Μητσοτάκης

για το Yougroove.gr

 

 

 

 

bottom of page